غارنوردان برای اولین بار به قعر «چاه دوزخ» در یمن رسیدند

گودال طبیعی «چاه دوزخ» در یمن میلیون‌ها سال قدمت دارد و به‌درستی دانسته نمی‌شود چطور به وجود آمده است. حالا غارنوردان برای اولین بار موفق شدند به قعر آن برسند.

غارنوردان عمانی توانستند برای اولین‌ بار به قعر «چاه بَرَهوت» که بیشتر به «چاه دوزخ» مشهور است بروند. به عقیده بسیاری از مردم محلی، در اعماق این گودال رازآلود اجنه و شیاطین زندانی شده‌اند. چاه دوزخ که قطر دهانه آن به ۳۰ متر و عمق آن ۱۱۲ متر می‌رسد، در میانه‌های بیابانی در استان المهرا در شرق یمن، نزدیک مرز عمان قرار دارد. پیش از این نیز غارنوردان آماتوری وارد چاه شده بودند؛ ولی تابه‌حال به‌درستی دانسته نمی‌شد واقعا کسی توانسته باشد به قعر آن برسد.

به گزارش تارنمای علمی Live Science، هفته گذشته تیم ده نفره‌ای از غارنوردان عمانی با استفاده از طناب و قرقره وارد چاه برهوت شدند. هشت نفر از اعضای گروه وارد چاه شدند و دو نفر در دهانه آن باقی ماندند. جمعیت کوچکی از محلی‌های نترس هم ماجرا را از نزدیک دنبال می‌کردند. این در حالی است که بسیاری از افسانه‌های ترسناک مردم را از نزدیکی به این گودال مرموز بر حذر داشته‌اند.

ورود به زندان اجنّه

محمد الکندی، استاد زمین‌شناسی در دانشگاه آلمانی فناوری عمان که عضوی از تیم غارنوردان بود، به خبرگزاری فرانسه گفت: «اشتیاق ما را به این کار واداشت. حس می‌کنم که این کار شگفتی تازه و بخشی از تاریخ یمن را آشکار کند.» غارنوردان پس از فرود به قعر برهوت، گفته‌اند موفق به دیدن آبشارهای کوچک، مار، لاشه پرندگان و حیوانات، چکیده‌سنگ‌ها (استالاگمیت‌ها) و غارنَهِشته‌ها درون این گودال شدند. متأسفانه غارنوردان در کمال تعجب به هیچ اجنّه و شیاطینی یا راهی به سوی جهنم نرسیدند!

سن دقیق چاه برهوت در حال حاضر مشخص نیست؛ ولی به احتمال زیاد میلیون‌ها سال قدمت دارد. در بسیاری از افسانه‌های محلی چاه برهوت را «زندان اجنه» دانسته‌اند. برخی از مردم معتقدند اگر بیش از حد به این گودال نزدیک شوند، توسط اجنه به درون غار بلعیده می‌شوند. نشریه اماراتی «البوابة»، در گزارشی به برخی از این ماجراها اشاره کرده است. این نشریه از قول برخی مردم محلی نوشته است که این گودال قبل از میلاد و بر اثر سقوط ستاره‌ای پدید آمده. برخی دیگر عقیده دارند که یکی از پادشاهان یمنی به دیوی دستور داده است این چاه عمیق را حفر کند تا او بتواند تمام ثروت خود را در آنجا بگذارد و به این ترتیب، پس از مرگ او دیوها و شیاطین وظیفه محافظت از اموال او را بر عهده بگیرند.

نمای هوایی از چاه دوزخ

شایعات عجیب‌وغریبی در مورد مرگ‌ یا گم شدن مردم در نزدیکی چاه دوزخ وجود دارد. از جمله زنی که بچه‌اش را در نزدیکی چاه جا گذاشت وقتی برگشت، دیگر او را پیدا نکرد. در موردی دیگر گفته می‌شود دانشمندی سعی کرده است وارد چاه شود؛ ولی در همان دهانه چاه با فریادهای جگرخراشی مردم را به کمک طلبیده است. دانشمند بیچاره نجات پیدا می‌کند، ولی تا هنگام سر رسیدن مردم نیمی از بدنش قطع شده بود. یکی دیگر از شایعات که منطقی‌تر به نظر می‌رسد این است که ممکن است چاه برهوت یک اَبرآتشفشان باشد که با فعال شدن تمام دنیا را به نابودی بکشاند؛ اما هیچ‌ شواهد علمی برای تأیید این فرضیه محیرالعقول وجود ندارد. همچنین در گذشته، مردم از بوی بدی که از این گودال عمیق می‌آمد شکایت داشتند. همین منجر به این شده بود که گودال مرموز را دروازه جهنم بدانند.

یک گودال طبیعی کاملا عادی!

با وجود تمام شایعات، در واقعیت برهوت یک گودال طبیعی معمولی است. گودال‌های طبیعی انواع مختلفی دارند که شایع‌ترین آن‌ها «فروچاله‌های رمبشی» و «فروچاله‌های فرونشستی» است. فروچاله‌های رمبشی زمانی به وجود می‌آیند که وزن سنگ‌های بستر گودال‌ها برای سطوح زیرین قابل تحمل نباشد و سنگ‌ها و رسوبات رویی به درون چاله‌ فروبریزند. فروچاله‌های فرونشستی زمانی به وجود می‌آیند که رسوبات سطحی به‌آرامی درون گودال‌های کوچک زیرزمینی فروبریزند و گودال یا چاله‌ای را به وجود بیاورند. در هر دوی این گودال‌ها ساختار طبیعی خاصی به نام «کارست» به چشم می‌خورد که از خوردگی و انحلال سنگ‌های کربناته (همچون سنگ آهک و دولومیت) در آب به وجود می‌آید و به ایجاد غار، چشمه و چاله‌ منتهی می‌شود. در مورد سن و نحوه تشکیل چاه برهوت هم نمی‌توان به‌درستی اظهار نظر کرد.

نمایی از درون چاه دوزخ

به گزارش روزنامه عمانی مسقط دیلی، غارنوردان پس از فرود در قعر چاه دوزخ به سطحی ناهموار که از چکنده‌سنگ‌ها پوشیده شده بود برخوردند. ارتفاع برخی از این چکنده‌سنگ‌ها به ۹ متر می‌رسید. برخی از قسمت‌های قعر غار را مرواریدهای غار یا دُرهای کوهی پوشانده بودند که در واقع نوعی «غارنَهِشته» به‌حساب‌ می‌آیند. سنگ‌ها و کانی‌های موجود در غارها همچون چکنده‌سنگ‌ها و چکیده‌سنگ‌ها (استالاکتیت‌ها) از تجمع تدریجی مواد معدنی همچون کربنات کلسیم در قطرات آب تشکیل می‌شوند.

غارنوردان به حیواناتی مانند مار، قورباغه و حشراتی همچون سوسک در درون چاه برخوردند. کسانی که به قعر چاه برهوت رفته بودند، همچنین به چندین لاشه حیوان عمدتاً پرندگان برخوردند. الکندی به خبرگزاری فرانسه گفت این لاشه‌ها احتمالا باعث به وجود آمدن بوی تعفنی که مردم گفته‌اند شده باشند؛ اما درون گودال هیچ‌ خبری از بوی فوق‌العاده نامطبوع و غیر قابل تحمل نبود.