پرندگان انگلی برای قوی‌ترشدن درون تخم ورزش می‌کنند

پرندگان انگلی که در آشیانه‌ی پرندگان دیگر متولد می‌شوند، درون تخم‌ ورزش می‌کنند تا وقتی از تخم بیرون می‌آیند، بتوانند هم‌آشیانه‌ای‌های خود را نابود کنند.

جوجه‌های گونه‌های انگلی تازه‌ به‌دنیا آمده (که پرنده‌ی مادر تخم خود را در لانه‌ی پرندگان دیگر می‌گذارد)، ممکن است موجوداتی ظریف و ناتوان به‌نظر برسند؛ اما برخی از جوجه‌ها در حالی از تخم بیرون می‌آیند که آماده‌ی جنگ هستند. مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد این جنگجویان کوچک پیش از بیرون‌آمدن از تخم، درون تخم‌های خود ورزش می‌کنند تا قدرت موردنیاز برای معلول‌کردن و قتل هم‌آشیانه‌ای‌های خود را افزایش دهند.

مادران جوجه‌هایی که در لانه‌ی پرندگان دیگر به‌دنیا می‌آیند، تخم‌های خود را در لانه‌ی پرندگان دیگر می‌گذارند تا پرندگان والد دیگر آن‌ها را پرورش دهند. والدین دارای رفتار جوجه‌گذاری انگلی به‌جای اینکه انرژی و وقت خود را صرف پرورش فرزندان خود کنند، از ترفندهای هوشمندانه و قدرت خود استفاده می‌کنند تا به فرزندان خود شانس مبارزه با خانواده‌ی دایه خود را بدهند.

برای مثال، گاومرغ سرقهوه‌ای (Molothrus ater) تخم‌هایی می‌گذارد که شبیه تخم‌های میزبان‌های مختلف او است؛ درحالی‌که مادران عسل‌یاب‌های بزرگ (Indicator indicator) رویکرد تهاجمی‌تر سوراخ‌کردن بسیاری از تخم‌های میزبان خود را در پیش می‌گیرند و درنتیجه جوجه‌های میزبان را می‌کشند و فرزندان خود را با رقابت کمتری رها می‌کنند.

اگرچه این پرنده‌های مادر بچه‌های خود را برای موفقیت آماده می‌کنند، پس از خارج‌شدن از تخم، جوجه‌ها باید به‌تنهایی با مشکلات خود مواجه شوند. مطالعه‌ی جدیدی که در مجله‌ی Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences منتشر شده است، پیشنهاد می‌کند که حرکات جنینی یا ورزش درون تخم ممکن است موجب برتری این جوجه‌های سربار دربرابر خواهران و برادران رضاعی آن‌ها شود.

جوجه‌های پرنده‌ی عسل‌یاب بزرگ در لانه‌های گونه‌های پرنده دیگر رشد می‌کنند و پس از خروج از تخم خواهر و برادرهای رضاعی خود را قتل‌عام می‌کنند.

استفانی مک‌کللند، نویسنده‌ی نخست مقاله از دانشگاه لندن، گفت مطالعات گذشته در پرندگان اهلی مانند مرغ‌ها نشان داده است که حرکات جنینی برای رشد جوجه‌ها مهم است. مطالعات نشان داده است که بیش‌فعالی در تخم منجر به تشکیل جوجه‌های عضلانی و قوی می‌شود؛ درحالی‌که فلجی و بی‌حرکت‌ماندن می‌تواند موجب توقف رشد استخوان و بدشکلی مفاصل و کاهش تون عضلانی شود.

بنابراین، حرکت جنینی به‌نفع همه پرندگان است؛ زیرا آن‌ها را برای دنیایی فراتر از پوسته تخم آماده می‌کند. بااین‌حال، زندگی اولیه‌ی جوجه‌های سربار معمولا به‌طور خاصی پرتنش است. برای مثال، کوکوی معمولی را در نظر بگیرید. مک‌کللند گفت: «در عرض یک یا دو روز پس از تولد، آن‌ها تخمی که تقریبا هم‌وزن خوشان است، از لانه بیرون می‌اندازند. تصور کنید نوزاد انسان سعی کند توپ بولینگ یا چیزی مانند آن را بلند کند.»

مک‌کللند و گروهش کنجکاو بودند که جوجه‌های تازه از تخم بیرون‌آمده چگونه قدرت انجام چنین کاری را دارند. فرض آن‌ها این بود که ورزش درون تخم ممکن است با این موضوع ارتباط داشته باشد. پژوهشگران برای آزمایش این ایده ۴۳۷ تخم از ۱۴ گونه‌ی پرنده ازجمله پنچ گونه‌ی انگلی و میزبان‌های آن‌ها و چند گونه خویشاوند غیرانگلی را برای مقایسه تجزیه‌و‌تحلیل کردند.

مک‌کللند چند تخم پرنده را از لانه‌های پرنده واقع در محوطه‌ی دانشگاه در بریتانیا برداشت. در آنجا کبوتر چاهی (Columba livia) به‌عنوان گونه‌ای غیرانگلی تخم‌گذاری می‌کند؛ اما برای جمع‌کردن بقیه‌ی تخم‌ها، او به ایالات متحده، جمهوری چک، تانزانیا و زامبیا سفر کرد و سایت‌های صحرایی را که همکارانش اداره می‌کردند، جست‌وجو کرد.

پژوهشگران برای نظارت بر حرکت هر جوجه‌ی درون تخم از دستگاهی به نام Egg Buddy استفاده کردند که پرتوی از نور مادون‌قرمز را به تخم می‌تاباند و تغییر در نور را برای مثال زمانی که عضلات پرنده حرکت می‌کند، تشخیص می‌دهد. برای هر تخم، پژوهشگران حرکات جنین در طول یک دقیقه را در پنج مقطع زمانی در دوره‌ی جوجه‌کشی اندازه گرفتند تا ببینند که سرعت حرکت جوجه‌های در حال رشد در طول زمان چگونه تغییر می‌کند. آن‌ها این نقاط زمانی را در بین گونه‌ها استانداردسازی کردند تا با مراحل خاصی از رشد جنین مطابقت داشته باشد.

جوجه‌ی عسل‌یاب‌های کهتر؛ این پرندگان در آشیانه‌ی باربت‌های یقه‌سیاه رشد می ‌کنند.

به‌گفته‌ی مک‌کللند، به‌طورکلی پرندگان دارای رفتار انگلی در این زمینه دوره‌ی جوجه‌کشی بسیار کوتاهی دارند، برای مثال، کل دوره‌ی جوجه‌کشی گاومرغ سرقهوه‌ای حدود ۱۰ روز طول می‌کشد. او گفت: «این پرندگان فرصت بسیار کوتاهی در تخم دارند تا به پرنده‌ی واقعی تبدیل شوند.» تصور می‌شود این ویژگی یکی دیگر از استراتژی‌های بقا باشد؛ زیرا دوره‌ی کوتاه جوجه‌کشی به پرنده‌ی میزبان فرصت کمتری برای شناسایی تخم‌ها و ردکردن آن‌ها می‌دهد.

علاوه‌براین، با جوجه‌درآوری زودهنگام انگل‌های قاتل شانس بیشتری پیدا می‌کنند که تخم پرندگان میزبان را از بین ببرند یا جوجه‌های میزبان را به‌محض خروج از تخم از بکُشند. گونه‌های آرام‌تری مانند گاومرغ سرقهوه‌ای از عضلات خود برای انجام رفتارهای به‌شدت التماس‌آمیز استفاده می‌کنند تا با جلب‌توجه والدین رضاعی خود پیش از خارج‌شدن هم‌لانه‌ای‌هایشان، کل غذا را در انحصار خودشان درآورند.

طبق نتایج پژوهشگران، به‌طورکلی در دوره‌های جوجه‌کشی کوتاه خود گونه‌های انگلی درمقایسه‌با گونه‌های غیرانگلی نرخ بالاتری از حرکات جنینی را نشان می‌دادند. همچنین، به‌طورکلی حرکت گونه‌های انگلی درمقایسه‌با پرندگان دیگر در طول دوره‌ی جوجه‌کشی با سرعت بیشتری افزایش پیدا می‌کرد. این امر خصوصا در مراحل آخر جنینی درست پیش از خارج‌شدن از تخم مشهود بود.

کوکوهای معمولی و گاومرغ سرقهوه‌ای و عسل‌یاب‌های کهتر در این مرحله از رشد حرکات بیشتری داشتند. این روند در کل گونه‌های انگلی وجود داشت؛ اما مقداری تنوع نیز در میزان حرکات بین گونه‌های مختلف دیده شد. برای مثال، عسل‌یاب کهتر نرخ بسیار بالاتر حرکات را درمقایسه‌با عسل‌یاب‌های بزرگ‌تر نشان می‌داد؛ هرچند هر دو از گونه‌های انگلی هستند که خواهر و برادران رضاعی خود را می‌کشند.

شاید این تفاوت ناشی از زندگی اولیه‌ی این دو گونه عسل‌یاب باشد که به‌شدت باهم فرق دارد: مادران عسل‌یاب بزرگ‌تر نه‌تنها تخم‌های جوجه‌های میزبان را سوراخ می‌کنند و رقبای کمتری برای بچه‌های انگلی خود برجای می‌گذارند؛ بلکه جوجه‌های این گونه‌ی عسل‌یاب بزرگ‌تر از میزبان‌هایشان، یعنی زنبورخواران کوچک (Merops pusillus) هستند.

این در حالی است که عسل‌یاب‌های کهتر تخم‌های خود را درون آشیانه‌ی باربت‌های یقه‌سیاه (Lybius torquatus) می‌گذارند که گونه‌ی بزرگ‌تری است. عسل‌یاب‌های کهتر وقتی از تخم بیرون می‌آیند، جوجه‌های سنگین‌تر میزبان را با قلاب منقار و تکان‌دادن شدید قتل‌عام می‌کنند. آن‌ها درواقع کار سخت‌تری باید انجام دهند.

این امر ممکن است توضیح دهد که چرا عسل‌یاب‌های کهتر پیش از خارج‌شدن از تخم درمقایسه‌با عسل‌یاب‌های بزرگ ورزش بیشتری انجام می‌دهند. عسل‌یاب‌های بزرگ‌تر مشکل چندانی در کشتن هم آشیانه‌ای‌های ضعیف خود ندارند. درواقع، حرکت جنینی عسل‌یاب بزرگ‌تر بسیار شبیه حرکت جنینی میزبان آن‌ها است. این موضوع نشان می‌دهد این پرندگان برای خارج‌کردن زنبورخوارهای کوچک به تمرین عضلانی زیادی نیاز ندارند.

گروه مک‌کللند قصد دارد در آینده بررسی کند چه عواملی آغازگر حرکت جنینی در گونه‌های مختلف پرندگان است. به‌گفته‌ی وی، شاید عوامل محیطی مانند دما در زمان و شدت حرکات جوجه‌های درحال رشد نقش داشته باشد. بااین‌حال، ازآنجاکه انگل‌ها و میزبان آن‌ها آشیانه مشترکی دارند، مک‌کللند حدس می‌زند عوامل هورمونی و ژنتیکی ممکن است محرک‌های اصلی پشت‌صحنه‌ی ورزش درون تخم باشد.

پژوهشگران همچنین میزان مصرف انرژی در جریان این دوره‌ی حیاتی رشد را بررسی می‌کنند، با‌‌توجه‌‌‌به اینکه تنها منبع غذایی آن‌ها زرده‌ی درون تخم است. مک‌کللند گفت: «اینکه درون این تخم‌ها چه می‌گذرد، هنوز معما است. مطالعه‌ی جدید گام آغازینی است و قطعا کارهای بسیار بیشتری باید انجام شود تا تأثیر این حرکات را بر شکل‌گیری پرندگان آشکار کند.»